Typy Sieci bezprzewodowych
Podobnie jak w przypadku sieci kablowych, można wyróżnić wiele różnych sieci bezprzewodowych, które umożliwiają transmisję danych na różne odległości.
Bezprzewodowe sieci rozległe (WWAN - Wireless Wide Area Network). Technologie sieci WAN pozwalają użytkownikom ustanawiać połączenia bezprzewodowe za pośrednictwem publicznych lub prywatnych sieci zdalnych. Połączenia takie mogą być realizowane na dużych obszarach geograficznych, na przykład w całych miastach lub krajach, a umożliwiają to rozbudowane systemy anten naziemnych i systemy satelitarne użytkowane przez usługodawców komunikacji bezprzewodowej. Współczesne technologie sieci WWAN są nazywane systemami drugiej generacji (systemami 2G). Najważniejsze systemy 2G to GSM (Global System for Mobile Communications), CDPD (Cellular Digital Packet Data) i CDMA (Code Division Multiple Access). Trwają prace nad przekształceniem sieci drugiej generacji, spośród których niektóre mają ograniczone możliwości przekazywania połączeń (roamingu) i są ze sobą niezgodne, w sieci trzeciej generacji, które będą spełniać standardy globalne i zapewniać przekazywanie połączeń w skali międzynarodowej. W promocji rozwoju globalnych standardów sieci trzeciej generacji aktywnie uczestniczy organizacja ITU.
Bezprzewodowe sieci miejskie (WMAN - Wireless Metropolitan Area Network). Technologie sieci WMAN pozwalają użytkownikom ustanawiać połączenia bezprzewodowe między wieloma punktami w obrębie dużych aglomeracji (na przykład między wieloma budynkami w mieście lub w miasteczku uniwersyteckim), przy czym nie wymaga to kosztownych inwestycji w światłowody, kable miedziane czy dzierżawienie istniejących linii. Ponadto sieci WMAN mogą stanowić uzupełnienie istniejących sieci kablowych, użyteczne zwłaszcza wtedy, gdy w tradycyjnej sieci kablowej nastąpi awaria i stanie się ona niedostępna. Dane w sieciach WMAN są transmitowane przy użyciu fal radiowych lub podczerwonych. Obserwuje się rosnące zapotrzebowanie na szerokopasmowe, bezprzewodowe sieci dostępowe, które mogą zapewnić użytkownikom bardzo szybki dostęp do Internetu. Mimo że obecnie używa się wielu różnych technologii, na przykład usług MMDS (Multichannel Multipoint Distribution Service) i LMDS (Local Multipoint Distribution Services), grupa robocza ds. standardu dostępu do bezprzewodowych sieci szerokopasmowych IEEE 802.16 wciąż prowadzi badania nad odpowiednimi specyfikacjami tych technologii.
Bezprzewodowe sieci lokalne (WLAN - Wireless Local Area Network). Technologie sieci WLAN pozwalają użytkownikom ustanawiać lokalne połączenia bezprzewodowe (na przykład w budynku firmy lub w miejscu publicznym, takim jak lotnisko). Sieci WLAN mogą być używane w tymczasowych biurach firm lub w innych miejscach, gdzie nie ma warunków do rozbudowy okablowania. Mogą też stanowić uzupełnienie istniejących sieci lokalnych, dzięki czemu użytkownicy mogą pracować w różnych porach w różnych miejscach budynku. Sieci WLAN mogą działać na dwa różne sposoby. Gdy działają jako sieci zapewniające infrastrukturę, stacje bezprzewodowe (urządzenia z radiowymi kartami sieciowymi lub modemy zewnętrzne) łączą się z punktami dostępu bezprzewodowego, które pełnią funkcję mostów między stacjami a istniejącym szkieletem sieci. W przypadku bezprzewodowych sieci lokalnych równoprawnych (peer-to-peer) kilku użytkowników może utworzyć w ograniczonym obszarze (na przykład w sali konferencyjnej) tymczasową sieć bez punktów dostępu (jeśli nie jest potrzebny dostęp do zasobów sieciowych).
Bezprzewodowe sieci miejskie (WMAN - Wireless Metropolitan Area Network). Technologie sieci WMAN pozwalają użytkownikom ustanawiać połączenia bezprzewodowe między wieloma punktami w obrębie dużych aglomeracji (na przykład między wieloma budynkami w mieście lub w miasteczku uniwersyteckim), przy czym nie wymaga to kosztownych inwestycji w światłowody, kable miedziane czy dzierżawienie istniejących linii. Ponadto sieci WMAN mogą stanowić uzupełnienie istniejących sieci kablowych, użyteczne zwłaszcza wtedy, gdy w tradycyjnej sieci kablowej nastąpi awaria i stanie się ona niedostępna. Dane w sieciach WMAN są transmitowane przy użyciu fal radiowych lub podczerwonych. Obserwuje się rosnące zapotrzebowanie na szerokopasmowe, bezprzewodowe sieci dostępowe, które mogą zapewnić użytkownikom bardzo szybki dostęp do Internetu. Mimo że obecnie używa się wielu różnych technologii, na przykład usług MMDS (Multichannel Multipoint Distribution Service) i LMDS (Local Multipoint Distribution Services), grupa robocza ds. standardu dostępu do bezprzewodowych sieci szerokopasmowych IEEE 802.16 wciąż prowadzi badania nad odpowiednimi specyfikacjami tych technologii.
Bezprzewodowe sieci lokalne (WLAN - Wireless Local Area Network). Technologie sieci WLAN pozwalają użytkownikom ustanawiać lokalne połączenia bezprzewodowe (na przykład w budynku firmy lub w miejscu publicznym, takim jak lotnisko). Sieci WLAN mogą być używane w tymczasowych biurach firm lub w innych miejscach, gdzie nie ma warunków do rozbudowy okablowania. Mogą też stanowić uzupełnienie istniejących sieci lokalnych, dzięki czemu użytkownicy mogą pracować w różnych porach w różnych miejscach budynku. Sieci WLAN mogą działać na dwa różne sposoby. Gdy działają jako sieci zapewniające infrastrukturę, stacje bezprzewodowe (urządzenia z radiowymi kartami sieciowymi lub modemy zewnętrzne) łączą się z punktami dostępu bezprzewodowego, które pełnią funkcję mostów między stacjami a istniejącym szkieletem sieci. W przypadku bezprzewodowych sieci lokalnych równoprawnych (peer-to-peer) kilku użytkowników może utworzyć w ograniczonym obszarze (na przykład w sali konferencyjnej) tymczasową sieć bez punktów dostępu (jeśli nie jest potrzebny dostęp do zasobów sieciowych).
W 1997 roku organizacja IEEE zatwierdziła standard 802.11 dla sieci WLAN, który określa szybkość transferu danych od 1 do 2 megabitów na sekundę (Mb/s). Zgodnie ze standardem 802.11b, który zaczyna obecnie dominować, dane są przesyłane z maksymalną szybkością 11 Mb/s przy częstotliwości 2,4 GHz. Innym, nowszym standardem jest 802.11a, który określa transfer danych z maksymalną szybkością 54 Mb/s przy częstotliwości 5 GHz.
Bezprzewodowe sieci osobiste (WPAN - Wireless Personal Area Network). Technologie sieci WPAN pozwalają użytkownikom ustanawiać natychmiastowe połączenia między urządzeniami w osobistej przestrzeni operacyjnej (chodzi o takie urządzenia, jak PAD, telefony komórkowe i komputery typu laptop). Osobista przestrzeń operacyjna to bezpośrednie otoczenie użytkownika o promieniu do 10 m. Obecnie dwie najważniejsze technologie sieci WPAN to Bluetooth i technologia podczerwieni. Technologia Bluetooth zastępuje technologię kablową – pozwala używać fal radiowych do transmisji danych na odległość maksymalnie 10 m. Przy użyciu technologii Bluetooth dane mogą być transmitowane przez ściany, tkaniny i ścianki aktówek. Rozwojem technologii Bluetooth kieruje specjalna grupa o nazwie SIG (Bluetooth Special Interest Group), która w 1999 roku opublikowała wersję 1.0 specyfikacji Bluetooth. Alternatywnie do łączenia urządzeń znajdujących się bardzo blisko siebie (tj. w odległości co najwyżej 1 metra) można utworzyć łącza podczerwieni. Standaryzacją rozwoju technologii sieci WPAN zajmuje się grupa robocza nr 802.15 organizacji IEEE. Grupa ta opracowuje standard sieci WPAN oparty na specyfikacji technologii Bluetooth w wersji 1.0. Najważniejsze cele tego standardu roboczego to: zmniejszenie złożoności sieci, mniejsze zużycie energii, możliwość współdziałania i współistnienia z sieciami typu 802.11.