Nazwa Wi-Fi jest rozwijana jako skrót od „Wireless Fidelity”, podobnie jak norma jakości dźwięku Hi-Fi to „High fidelity”. Pomimo że takie rozwinięcie skrótu jest używane oficjalnie przez Wi-Fi Alliance, niektórzy twierdzą, że skrót ten nic nie znaczy.
Wi-Fi bazuje na takich protokołach warstwy fizycznej, jak:
Wi-Fi bazuje na takich protokołach warstwy fizycznej, jak:
- DSSS (ang. Direct Sequence Spread Spectrum),
- FHSS (ang. Frequency Hopping Spread Spectrum),
- OFDM (ang. Orthogonal Frequency-Division Multiplexing).
Sieć Wi-Fi działa w paśmie częstotliwości od 2400 do 2485 MHz (2,4 GHz) lub 4915 do 5825 MHz (5 GHz).
Wi-Fi jest obecnie wykorzystywane do budowania rozległych sieci internetowych (WAN). Dostawcy usług internetowych (ang. ISP - Internet Service Provider) umożliwiają użytkownikom wyposażonym w przenośne urządzenia zgodne z Wi-Fi na bezprzewodowy dostęp do sieci. Jest to możliwe dzięki rozmieszczeniu w ruchliwych częściach miast obszarów nazywanych hotspotami. W wielu dużych miastach na świecie, jak Seul czy Nowy Jork, znajdują się już setki miejsc, gdzie można uzyskać dostęp do Internetu w ten sposób. Również w Polsce, Rzeszów (ResMAN), Grodzisk Mazowiecki, Krosno (Krosman), Legnica (Legman), Radom udostępniły sieć darmowego internetu.
Bezpieczeństwo Wi-Fi
Stosowane metody zabezpieczeń zgodne ze standardem 802.11:
W sieciach bezprzewodowych (Wi-Fi) zabezpieczenia można podzielić na dwa typy: autoryzacji i transmisji. Autoryzacja ma na celu potwierdzić tożsamość użytkownika, natomiast typ transmisji ma nas zabezpieczyć przed podsłuchiwaniem. Obecnie są już nowe systemy zabezpieczeń, które posiadają same w sobie zabezpieczenie autoryzacji i transmisji.
Możliwe zagrożenia sieci bezprzewodowych:
- uwierzytelniania – identyfikacja i weryfikacja autentyczności informacji przesyłanych przez użytkownika, który łączy się z siecią (IEEE 802.1X)
- protokół WEP (ang. Wired Equivalent Privacy) – działa na zasadzie współdzielonego klucza szyfrującego o długości 40 do 104 bitów i 24 bitowym wektorze inicjującym. WEP jest aktualnie bardzo złym zabezpieczeniem, które nie chroni nas przed włamaniami z zewnątrz. W średnio obciążonej sieci klucze WEP można złamać w 90% przypadków, poniżej 1h pasywnego nasłuchiwania pakietów.
- protokoły WPA/WPA2 – nowe, dużo bardziej bezpieczne mechanizmy szyfrowania przesyłanych danych.
- autoryzacja – zgoda lub brak zgody na żądaną usługę przez uwierzytelnionego użytkownika. Zabezpieczenie to jest wykonane przez punkt dostępu lub serwer dostępu.
- rejestracja raportów – rejestr akcji użytkownika związanych z dostępem do sieci. Kontrola raportów pozwala na szybką reakcję administratorów na niepokojące zdarzenia w sieci.
W sieciach bezprzewodowych (Wi-Fi) zabezpieczenia można podzielić na dwa typy: autoryzacji i transmisji. Autoryzacja ma na celu potwierdzić tożsamość użytkownika, natomiast typ transmisji ma nas zabezpieczyć przed podsłuchiwaniem. Obecnie są już nowe systemy zabezpieczeń, które posiadają same w sobie zabezpieczenie autoryzacji i transmisji.
Możliwe zagrożenia sieci bezprzewodowych:
- próby włamań do tego typu sieci,
- uruchamianie przez użytkowników nieautoryzowanych punktów dostępowych, stających się tylną furtką do sieci,
- wyszukiwanie niezabezpieczonych sieci – wardriving, warchalking.
Rozwój Wi-Fi
Wi-Fi zapewnia dziś transfery rzędu 54 Mbit/s w hotspocie. Oznacza to, że jest wielokrotnie szybsze od połączeń GPRS oferowanych przez operatorów telefonii GSM. Wi-Fi nie posiada jeszcze pełnej funkcjonalności sieci komórkowych, ale ma miejsce znaczny postęp w tej dziedzinie. Firmy takie jak Zyxel, SocketIP, Symbol Technologies czy Unitech oferują usługi telefoniczne oparte na Wi-Fi. W związku z narastaniem konkurencji Wi-Fi i sieci komórkowych pojawił się termin 4G. Oznacza on, że Wi-Fi może stać się czwartą generacją telefonii komórkowej. Jednak wykorzystanie Wi-Fi wiąże się jeszcze z dużymi problemami. Standard Wi-Fi nie zawiera mechanizmów uwierzytelniania podobnych do kart SIM. Trwają pracę nad stworzeniem odpowiednich standardów. Bardzo dużym problemem w Wi-Fi jest zasięg hotspotów. Nie przekracza on zwykle 500 metrów, co oznacza, że Wi-Fi może być uzupełnieniem sieci GSM, jeżeli system telefonii ma obejmować cały obszar kraju takiego jak Polska. Na koniec lata 2004 roku firma Intel zapowiedziała prezentację nowego układu scalonego łączącego w sobie funkcje komunikacji Wi-Fi oraz GSM. Miał on nosić nazwę WWAN (ang. Wireless Wide Area Network). Połączenie zasięgu sieci GSM oraz prędkości transferu z sieci Wi-Fi jest szansą na szybsze stworzenie telefonii trzeciej generacji bez wykorzystania bardzo drogiego standardu UMTS.
Dostęp do Wi-Fi
Obszary, gdzie można uzyskać dostęp do Wi-Fi nazywa się hotspotami. Sieci Wi-Fi stają się coraz popularniejsze zarówno w Polsce jak i na świecie. Istnieją miasta gdzie dostęp do tego typu sieci jest całkowicie bezpłatny, a co za tym idzie darmowy dostęp do internetu. Bogate państwa planują pokryć szczelną siecią Wi-Fi swój kraj by wszyscy mieli dostęp do darmowego internetu. W innych przypadkach konieczne jest wnoszenie opłat. Czasami rozliczenia opierają się na limitach transferowanych danych. W wielu krajach na świecie dostęp do sieci Wi-Fi jest bezpłatny. Firmy i instytucje posiadające nadmiarowe łącza internetowe niskim kosztem stawiają nadajniki Wi-Fi i udostępniają sieć za darmo dla wszystkich. W Polsce rozdawanie Internetu przez firmy jest naruszeniem prawa skarbowego. Usługi teleinformatyczne podlegają podatkowi VAT. Urzędnicy szacują koszt połączenia z Internetem (np. koszt Neostrady) i naliczają firmie udostępniającej sieć podatek. Z tego względu publiczne rozdawanie Internetu za darmo przez firmy w Polsce jest nielegalne. Firma, która chce świadczyć usługi dostępu do internetu powinna zgłosić ten fakt do UKE (dawniej URTiP), czyli do Urzędu Komunikacji Elektronicznej. Procedura legalizacji opisana jest na stronach Urzędu Komunikacji Elektronicznej.
Podmioty publiczne takie jak samorządy terytorialne dzięki posiadaniu dostępu do infrastruktury miejskiej mogą tanim kosztem budować sieci Wi-Fi pokrywające swoim zasięgiem centra aglomeracji miejskich. W Polsce przoduje pod tym względem Rzeszów.
Większość operatorów posługuje się standardem 802.11b. Prędkość zapewniana przez sieci to 11 Mbps.
Podmioty publiczne takie jak samorządy terytorialne dzięki posiadaniu dostępu do infrastruktury miejskiej mogą tanim kosztem budować sieci Wi-Fi pokrywające swoim zasięgiem centra aglomeracji miejskich. W Polsce przoduje pod tym względem Rzeszów.
Większość operatorów posługuje się standardem 802.11b. Prędkość zapewniana przez sieci to 11 Mbps.